red rain
Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007
Κλίσεις
Πόσες φορές δε είπαμε τη χιλιοειπωμένη φράση: Α ρε και να πέταγα!!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πετάξει κανείς. Ένας φίλος κατάφερε να ζηλέψω έναν από αυτούς.
Γειά σου ρε Δημήτρη!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πετάξει κανείς. Ένας φίλος κατάφερε να ζηλέψω έναν από αυτούς.
Γειά σου ρε Δημήτρη!
Κυριακή, Μαΐου 27, 2007
41o
Με τα τελευταία τερτίπια του καιρού, νιώθω ότι φεύγει οριστικά αυτό που λέμε, εδώ στην Αθήνα, χειμώνας και μπαίνει το καλοκαιράκι, δίχως ν’ απολαύσω ούτε λεπτό την ωραιοσύνη της πιο ερωτικής εποχής του χρόνου.
Άνοιξη υπήρξε πεισματικά μονάχα στην ψυχή μου, μνημονεύοντας όσα καλά συνέβησαν σε σαράντα χρόνια «μάταιης» ζωής.
Άνοιξη υπήρξε πεισματικά μονάχα στην ψυχή μου, μνημονεύοντας όσα καλά συνέβησαν σε σαράντα χρόνια «μάταιης» ζωής.
Πλησιάζοντας την ημέρα που θα συμπλήρωνα τις δεκατέσσερις χιλιάδες εξακόσιες δέκα ημέρες από το πρώτο φως του Μάη του εξήντα εφτά, είχα άπλετο χρόνο ν’ αναπολήσω τουλάχιστον τις τρεις από τις τέσσερις δεκαετίες ζωής μου.
Δεν είναι η ώρα να τα ντοκουμεντάρω, άρα και επιφυλάσσομαι. Αυτή ωστόσο ήταν και η δική μου Άνοιξη για εφέτος.
Ο χειμώνας υπήρξε γενναιόδωρος, κάτι σα να μου επέστρεψε κάποια χρωστούμενα: δεν έχασα κι άλλους φίλους, κράτησα τα «κεκτημένα», είδα, μύρισα, άγγιξα, έμαθα όσα πρόλαβα, όσα άντεχα.
Από τις χίλιες και μία εικόνες του, κρατώ αυτή που κάποιος παλαβός μπόρεσε και έκλεισε σε κάποια ψηφιακά πίξελ.
Δεν είναι η ώρα να τα ντοκουμεντάρω, άρα και επιφυλάσσομαι. Αυτή ωστόσο ήταν και η δική μου Άνοιξη για εφέτος.
Ο χειμώνας υπήρξε γενναιόδωρος, κάτι σα να μου επέστρεψε κάποια χρωστούμενα: δεν έχασα κι άλλους φίλους, κράτησα τα «κεκτημένα», είδα, μύρισα, άγγιξα, έμαθα όσα πρόλαβα, όσα άντεχα.
Από τις χίλιες και μία εικόνες του, κρατώ αυτή που κάποιος παλαβός μπόρεσε και έκλεισε σε κάποια ψηφιακά πίξελ.
Ποτέ δεν είχα κάνει ράφτινγκ.
Το έκανα συγκυριακά στα σαράντα, γιατί μάλλον ντράπηκα να το αποφύγω. Σε ένα πέρασμα σχετικά δύσκολο για αρχάριους, απόμεινα στη βάρκα εγώ, η συντρόφισσά μου κι ο οδηγός. Οι μείον δύο βαθμοί του Δεκέμβρη, το παγωμένο ποτάμι, η υπερπροσπάθεια να μην αρχίσω να ουρλιάζω και ξεφτιλιστώ και η μάχη να δαμάσω -τρομάρα μου!- το ρεύμα, με επανέφεραν -σχεδόν- από όπου κάποτε ξεκίνησα.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς μέσα στον αστικό τρόπο ζωής, τί σημαίνει να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι θαυμάζει απ’ το γυαλί της τηλεόρασης. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αισθανθεί την οργή και τη γοητεία της φύσης. Αδύνατο να τη νιώσει, τουλάχιστον με τις τέσσερις αισθήσεις του.
Για κάποια λεπτά αισθάνθηκα κομμάτι αυτού του κόσμου. Του πραγματικού. Για κάποια δευτερόλεπτα αντάλλαξα μαζί του κάποιες κουβέντες. Από επιφώνημα θαυμασμού μέχρι μπινελίκια.
Ό,τι όμως έμεινε, ήταν η υπόσχεση πως θα επιστρέψω πριν το φυσιολογικό –ή και αφύσικο- τέλος μου.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς μέσα στον αστικό τρόπο ζωής, τί σημαίνει να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι θαυμάζει απ’ το γυαλί της τηλεόρασης. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αισθανθεί την οργή και τη γοητεία της φύσης. Αδύνατο να τη νιώσει, τουλάχιστον με τις τέσσερις αισθήσεις του.
Για κάποια λεπτά αισθάνθηκα κομμάτι αυτού του κόσμου. Του πραγματικού. Για κάποια δευτερόλεπτα αντάλλαξα μαζί του κάποιες κουβέντες. Από επιφώνημα θαυμασμού μέχρι μπινελίκια.
Ό,τι όμως έμεινε, ήταν η υπόσχεση πως θα επιστρέψω πριν το φυσιολογικό –ή και αφύσικο- τέλος μου.
Έτος 41ο. Πάμε γι’ άλλα.
Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007
Μνείες
Ένα μπαλκόνι στο Πέραμα με θέα τη Ζώνη.Ένα υπόσκαφο στην Οία κοντά στο κάστρο.
Ένα κόκκινο παλιό βαγόνι μέσα σ’ ένα κάτασπρο τοπίο κάπου έξω από το Ίνσμπουργκ.
Ένα ξύλινο σπιτάκι με σοφίτα στη βόρεια Σκοτία.
Ένα αρχαίο τεράστιο πλατάνι δίπλα στο Βοϊδομάτη.
Ένα μάτσο κίτρινα ρόδα στο παλιό ανθοδοχείο της γιαγιάς.
Ο θόρυβος που κάνει το πουρνάρι σαν καίει στη μασίνα.
Ο ήχος της σιωπής στην άκρη του φάρου, στο Κερί, στο νότιο Ζάντε.
Η συμφωνία που δεν έγραψα ποτέ, σε ντο ελάσσονα.
Το ροβολητό του παλιού μου ποδήλατου στα τράχαλα της ράχης, στο χωριό μου.
Ένα παλιό δημοτικό πολυφωνικό, μέσα στο Σπήλαιο του Περάματος.
Ένα αρχαίο τεράστιο πλατάνι δίπλα στο Βοϊδομάτη.
Ένα μάτσο κίτρινα ρόδα στο παλιό ανθοδοχείο της γιαγιάς.
Ο θόρυβος που κάνει το πουρνάρι σαν καίει στη μασίνα.
Ο ήχος της σιωπής στην άκρη του φάρου, στο Κερί, στο νότιο Ζάντε.
Η συμφωνία που δεν έγραψα ποτέ, σε ντο ελάσσονα.
Το ροβολητό του παλιού μου ποδήλατου στα τράχαλα της ράχης, στο χωριό μου.
Ένα παλιό δημοτικό πολυφωνικό, μέσα στο Σπήλαιο του Περάματος.
Το ανέραστο βλέμμα της αλκοολικής Ντάναγουεη, στο “Barfly”.
Η ερωτική ματιά του Ντι Κάπριο στον “Τιτανικό”, την ώρα που ζωγραφίζει.
Ο τρόπος που καπνίζει το τελευταίο του άφιλτρο Κάμελ ο Ρούρκ, στον “Δαιμονισμένο Άγγελο”. 
Η μάταια αποστροφή του Χόπκινς στον έρωτα, στο “Απομεινάρια μιας μέρας”.
Τα παγωμένα πρωινά στο Πάπιγκο.
Τα νωθρά μεσημέρια στο Σουφλί.
Τα πολύβοα απογεύματα στις Καμάρες.
Τα ήσυχα δειλινά στη Σαμοθράκη.
Οι αξέχαστες νύχτες στη Θεσσαλονίκη.
Το μοναδικό ξημέρωμα στη Μπόχαλη.
Το βαθύ μπλε τ’ ουρανού στην Πάρο.
Τα νωθρά μεσημέρια στο Σουφλί.
Τα πολύβοα απογεύματα στις Καμάρες.
Τα ήσυχα δειλινά στη Σαμοθράκη.
Οι αξέχαστες νύχτες στη Θεσσαλονίκη.
Το μοναδικό ξημέρωμα στη Μπόχαλη.
Το βαθύ μπλε τ’ ουρανού στην Πάρο.
Το λαμπερό λευκό στους περιστερώνες της Τήνου.
Το κόκκινο της φωτιάς -και του πάθους- ανήμερα τ’ Άι Γιαννιού στα Γιάννενα.
Το χρυσό της βέρας στο δάχτυλο της νύφης.
Ελάχιστα απ’ όσα καθρεφτίζονται στα μάτια σου,
μερικά μόνο απ’ όσα θυμίζει η φωνή σου,
πολλά από αυτά που νοσταλγώ στη μυρωδιά σου.
Όλα όσα έζησα και ζω.
μερικά μόνο απ’ όσα θυμίζει η φωνή σου,
πολλά από αυτά που νοσταλγώ στη μυρωδιά σου.
Όλα όσα έζησα και ζω.
Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007
1.000 ημέρες - 999 νύχτες
Απ’ όταν σε γνώρισα συχνά μου γυρνούσες την πλάτη.Ξέρω πως ήταν αιτία η αμηχανία.΄
Κάμποσες φορές και μια διάθεση να κρυφτείς.
Ακόμη κι απ’ αυτή τη σκιά σου.
Έτσι, προτιμάς τη φυλακή και τ’ αγνάντι από το
να με αντιμετωπίσεις.
Ας είναι...
Σάμπως κι εγώ δε σε θωρώ χωρίς να σ’ αντιμετωπίζω;
Γιατί νιώθω πως έστω κι αν σε αντιμετωπίσω
μία μόνο φορά, δε θα τ’ αντέξω.
Γι’ αυτό κι εσύ δε με διώχνεις.
Γιατί όσο θα κρύβεσαι θα ’σαι ασφαλής.
Ανάποδα θα ’ταν καλύτερα. Δε θα ’τανε;
Όπως και να ’χει τώρα ζούμε στην αναποδιά.
Ασπρόμαυρη η Θάλλασα, πορφύρα ο ουρανός.
ώπαγα Σ
Κυριακή, Μαΐου 20, 2007
Όφις και Κρίνο 1
Ω να μην αγαπούσα τίποτε, να μη μισούσατίποτε και να πήγαινα μακρυά από τους ανθρώπους
και κοντά στα θεριά –πέρα στην έρημο.
Κι εκεί μόνος με την ψυχή μου την αμέρωτη
ν’ αντικρίσω τον ουρανό. Να δυναμώσω τη
σκέψη μου με τη θέα της απέραντης ερήμου
και να γενώ στοιχείο της καταιγίδας κι ένα
φύσημα του σιμούν και να ενωθώ με το αμίλητο
πνεύμα της ερήμου και να βαφτίσω βάφτισμα φωτιάς,
την ψυχή μου στα χρώματα που οργιάζουν
κάθε βράδυ κι ακολασταίνουν κάτω στη δύση.
Ω! να μην αγαπούσα τίποτε και να χόρταινα
τη νοσταλγία τη μεγάλη που νιώθει για την
έρημο η ψυχή μου!
Όφις και Κρίνο 2
Όφις και Κρίνο 3
