red rain
Σάββατο, Αυγούστου 04, 2007
Οία
Θα μπορούσε, εύκολα, να είναι το τέλος του γνωστού κόσμου.
Είναι η πρώτη φορά που συνειδητά αδιαφορώ για τα νησιώτικα συμπλέγματα γύρω απ’ όπου βρίσκομαι. Νιώθω μονάχα μια υποσκάπτουσα περιέργεια για την Καμένη κάπου απέναντί μου. Θέλω και δε θέλω να πάω να την γνωρίσω.
Στα όσα είδα και σ’ όσα ακόμη δω, ξέχωρη θέση δίνω στη Σαντορίνη. Έχει να κάνει με τη συγκυρία τη χρονική όταν την πρωτογνώρισα. Και παρ’ ότι έχουν γραφεί πολλά δεν έχω κανένα ενδοιασμό να προσθέσω ένα-δυο δικά μου.
Πρώτα απ’ όλα, ανήκει αποκλειστικά στους επισκέπτες της και καθόλου στους κατοίκους της. Απόδειξη ότι πολλοί από τους πρώτους γίναν δεύτεροι. Μαγεύει τον επισκέπτη, τον αιχμαλωτίζει, τον οικειοποιείται, ίσα για να τον προσηλυτίσει. Αμέσως μετά τον αφαλατώνει απ’ όσα κουβαλά και του χορηγεί το ισχυρότερο παραισθησιογόνο: αυτό της υπαρξιακής ολοκλήρωσης που δεν είναι τίποτε άλλο απ’ την παραδοχή της ασημαντότητάς του.
Δυστυχώς το επόμενο στάδιο συμβαίνει να είναι και το χειρότερο. Του παρακεντήζει μέσα από μια άμετρη καθημερινότητα την ελπίδα για ο,τιδήποτε. Τον αφήνει με όλο και λιγότερη αισιοδοξία, δίχως να τον απογοητέψει. Δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Αφήνει να εγκαταλείψει ο ίδιος τον εαυτό του, ώσπου τον αναγεννήσει μεγαλώνοντάς τον σ’ ένα μοντέλο υπανθρώπινο. Άχρηστο –ή μη χρήσιμο- για τον ίδιο, μέλος ενός άνεργου θιάσου.
Πολύ λίγες διαφορές είδα στους κατοίκους της Οίας.
Αρχίζω να μοιάζω μαζί τους κι εγώ.
Είναι άραγε δίκαιο να φύγω απ’ όπου τόσο πολύ ταιριάζω;
Οία 11.7.2001
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home