red rain
Κυριακή, Μαΐου 27, 2007
41o
Με τα τελευταία τερτίπια του καιρού, νιώθω ότι φεύγει οριστικά αυτό που λέμε, εδώ στην Αθήνα, χειμώνας και μπαίνει το καλοκαιράκι, δίχως ν’ απολαύσω ούτε λεπτό την ωραιοσύνη της πιο ερωτικής εποχής του χρόνου.
Άνοιξη υπήρξε πεισματικά μονάχα στην ψυχή μου, μνημονεύοντας όσα καλά συνέβησαν σε σαράντα χρόνια «μάταιης» ζωής.
Άνοιξη υπήρξε πεισματικά μονάχα στην ψυχή μου, μνημονεύοντας όσα καλά συνέβησαν σε σαράντα χρόνια «μάταιης» ζωής.
Πλησιάζοντας την ημέρα που θα συμπλήρωνα τις δεκατέσσερις χιλιάδες εξακόσιες δέκα ημέρες από το πρώτο φως του Μάη του εξήντα εφτά, είχα άπλετο χρόνο ν’ αναπολήσω τουλάχιστον τις τρεις από τις τέσσερις δεκαετίες ζωής μου.
Δεν είναι η ώρα να τα ντοκουμεντάρω, άρα και επιφυλάσσομαι. Αυτή ωστόσο ήταν και η δική μου Άνοιξη για εφέτος.
Ο χειμώνας υπήρξε γενναιόδωρος, κάτι σα να μου επέστρεψε κάποια χρωστούμενα: δεν έχασα κι άλλους φίλους, κράτησα τα «κεκτημένα», είδα, μύρισα, άγγιξα, έμαθα όσα πρόλαβα, όσα άντεχα.
Από τις χίλιες και μία εικόνες του, κρατώ αυτή που κάποιος παλαβός μπόρεσε και έκλεισε σε κάποια ψηφιακά πίξελ.
Δεν είναι η ώρα να τα ντοκουμεντάρω, άρα και επιφυλάσσομαι. Αυτή ωστόσο ήταν και η δική μου Άνοιξη για εφέτος.
Ο χειμώνας υπήρξε γενναιόδωρος, κάτι σα να μου επέστρεψε κάποια χρωστούμενα: δεν έχασα κι άλλους φίλους, κράτησα τα «κεκτημένα», είδα, μύρισα, άγγιξα, έμαθα όσα πρόλαβα, όσα άντεχα.
Από τις χίλιες και μία εικόνες του, κρατώ αυτή που κάποιος παλαβός μπόρεσε και έκλεισε σε κάποια ψηφιακά πίξελ.
Ποτέ δεν είχα κάνει ράφτινγκ.
Το έκανα συγκυριακά στα σαράντα, γιατί μάλλον ντράπηκα να το αποφύγω. Σε ένα πέρασμα σχετικά δύσκολο για αρχάριους, απόμεινα στη βάρκα εγώ, η συντρόφισσά μου κι ο οδηγός. Οι μείον δύο βαθμοί του Δεκέμβρη, το παγωμένο ποτάμι, η υπερπροσπάθεια να μην αρχίσω να ουρλιάζω και ξεφτιλιστώ και η μάχη να δαμάσω -τρομάρα μου!- το ρεύμα, με επανέφεραν -σχεδόν- από όπου κάποτε ξεκίνησα.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς μέσα στον αστικό τρόπο ζωής, τί σημαίνει να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι θαυμάζει απ’ το γυαλί της τηλεόρασης. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αισθανθεί την οργή και τη γοητεία της φύσης. Αδύνατο να τη νιώσει, τουλάχιστον με τις τέσσερις αισθήσεις του.
Για κάποια λεπτά αισθάνθηκα κομμάτι αυτού του κόσμου. Του πραγματικού. Για κάποια δευτερόλεπτα αντάλλαξα μαζί του κάποιες κουβέντες. Από επιφώνημα θαυμασμού μέχρι μπινελίκια.
Ό,τι όμως έμεινε, ήταν η υπόσχεση πως θα επιστρέψω πριν το φυσιολογικό –ή και αφύσικο- τέλος μου.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς μέσα στον αστικό τρόπο ζωής, τί σημαίνει να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι θαυμάζει απ’ το γυαλί της τηλεόρασης. Είναι εξαιρετικά απίθανο να αισθανθεί την οργή και τη γοητεία της φύσης. Αδύνατο να τη νιώσει, τουλάχιστον με τις τέσσερις αισθήσεις του.
Για κάποια λεπτά αισθάνθηκα κομμάτι αυτού του κόσμου. Του πραγματικού. Για κάποια δευτερόλεπτα αντάλλαξα μαζί του κάποιες κουβέντες. Από επιφώνημα θαυμασμού μέχρι μπινελίκια.
Ό,τι όμως έμεινε, ήταν η υπόσχεση πως θα επιστρέψω πριν το φυσιολογικό –ή και αφύσικο- τέλος μου.
Έτος 41ο. Πάμε γι’ άλλα.
4 Comments:
εύχομαι τα χρόνια που θα ακολουθήσουν να είναι το ίδιο γεμάτα και πιο αληθινά...να βρεις αυτό που επιτέλους θα χορτάσει την ανήσυχη μα και ανικανοποίητη φύση σου....
"με την ταμπέλα του αδελφού"...
(και ένα δώρο για τα 41 χρόνια (εγώ πρόλαβα μόνο τα 35... ευτυχώς!! lol) το οποίο δώρο θα το καταλάβεις ακουστικά )...
Το ίδιο γεμάτα κι ακόμη πιο αληθινά θα είναι bro, γιατί περνώντας ο καιρός μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε πιο εύκολα, πιο γρήγορα. Βέβαια αυξάνεται ο πόνος, αλλά τί είναι τζάμπα;
Όσο για την ανικανοποίητη φύση... φταίει ο πήχης. Τον βάλατε όλοι σας για πάρτυ μου ψηλά, πολύ ψηλά.
Σας ευγνωμονώ ειλικρινά.
(πραγματικά δεν υπήρξε μουσική που να μη λάτρεψα, αυτή ωστόσο η ακολουθία με έστιψε: "Θα περιμένω άλλες μέρες..." Ευχαριστώ!)
Τέλεια φωτό,τέλειος που το τόλμησες!Δεν ήταν δεδομένο ;-)
Η φύση τελικά υπάρχει εκεί έξω και μας περιμένει...
Νομίζω πως οι στιγμές που ερχόμαστε κοντά με τη φύση εμείς οι της πόλης είναι τόσο έντονες που δεν τις ξεχνάμε ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home