red rain

...Οι καλεσμένοι θα αρχίσουν σε λίγο να μαζεύονται.
Στην είσοδο η Μοναξιά τούς καλωσορίζει σαν μια σωστή οικοδέσποινα.
Στο μπουφέ η Απόγνωση θα φροντίσει να μην τους λείψει τίποτε.
Στην επιλογή της μουσικής η Νοσταλγία θα τους χαρίσει τα πιο πρόσφατα σουξέ.
Κι οι Τύψεις θα σερβίρουν ως αργά το καλύτερο κρασί από την κάβα της ψυχής μου.
Πρώτος καλεσμένος, ο Πόνος. Το δώρο του θα είναι το μεγαλύτερο, όπως πάντα.
Αμέσως μετά η Τιμωρία, που ποτέ δεν με ...ξέχασε.
Η Προδοσία δεν λείπει από καμιά σοβαρή γιορτή, πώς θα μπορούσε να μην με τιμήσει;
Μαζί της, όπως πάντα, τα ζωηρά της τέκνα, οι Εφιάλτες.
Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο Πόθος. Αυτός ήρθε δίχως δώρο. Μου έκανε δώρα, είπε, πολλά. Ήρθε μόνο για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Καθόλου τιμητικό, αλλά ας είναι... Βλέπεις η ημέρα δεν δικαιολογεί παρεξηγήσεις.
Μάταια ψάχνω έξω από το παράθυρο μήπως κι έρθει κανείς άλλος. Δεν τολμώ να το φανερώσω, αλλά είναι κάποιος που ήλπιζα να μου κάνει την τιμή, για τελευταία έστω φορά. Στο παρελθόν του φέρθηκα αρκετά άσχημα και ξέρω πως δεν πρέπει να τον περιμένω ξανά, καθώς αυτός δεν ξέρει να συγχωρεί.
Περνά μόνον απ’ όπου συχνάζει η Θαλπωρή και η Πίστη. Εγώ τους αρνήθηκα για μια μόνη φορά και έκτοτε αγνοείται και η δική του τύχη.
Ξεφεύγω για μια στιγμή και βγαίνω στην αυλή μου, δίπλα από τα μαραμένα λουλούδια της ψυχούλας μου. Αφήνω ένα ποτήρι με το αγαπημένο του ποτό: απόσταγμα γνήσιο, από το πιο στερνό μου δάκρυ.
Ας μην έρθει. Εγώ θα τον τιμήσω όπως πάντα, μέρα που ’ναι.
- Στην υγειά σου Έρωτα, κι ας δηλώνεις και πάλι απών! Ίσως μια μέρα...
Ποιος ξέρει... Ίσως...
Μπαίνω και πάλι μέσα, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή, για κάθε καθυστερημένο. Παίρνω το πρώτο εύκαιρο ποτήρι και το γυρίζω για την εναρκτήρια πρόποση:
-Η γιορτή του Νικόλα ξεκινά! Στην υγειά μου και ..πάντα τέτοια!.