red rain
Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007
Η μοναξιά είναι από χώμα
Να θυμάσαι πάντοτε ότι η μοναξιά είναι από χώμα.
Όσο επικρατεί αντάρα στη ζωή σου δεν μπορείς να την δεις, να την ακούσεις, να την ξεχωρίσεις. Είναι γύρω σου, παντού και χαμένη. Αδιευκρίνιστη, απροσδιόριστη. Όταν κάποτε κατακάτσει ο κόσμος σου, σαν ησυχάσει το είναι σου, γίνεται ορατή. Την πατάς, την μυρίζεις, την πιάνεις (ή σε πιάνει;).
Λένε πως η χειρότερη μορφή μοναξιάς είναι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Φριχτό ψέμα καλέ μου. Εσκεμμένο παραμύθιασμα, άλλοθι για τις τάσεις απομονωτισμού που μας διακρίνει.
Μόνος είναι να ’σαι ...μόνος!
Να ακούς τον γείτονα απ’ έξω να τα βάζει με την από πάνω και συ να μακαρίζεις την δυνατότητα να κρυφακούς.
Να βλέπεις το ζευγαράκι Σαββάτο βράδυ να περνά από τη γειτονιά σου και συ να ευτυχείς που μπορείς, έστω, να βλέπεις.
Να μοσχομυρίζει το κοκκινιστό της διαχειρίστριας δίπλα σου και να στέκεσαι πίσω από την πόρτα της, δειπνώντας μόνο με τη μύτη σου.
Να ακουμπάς, δήθεν τυχαία, στο ασανσέρ, τον φοιτητή του τρίτου και να χαζοχαίρεσαι που δεν είσαι ...αόρατος.
Μόνος είναι να τραγουδάς και να μην ακούς ούτε καν τη φωνή σου.
Να χτυπάς τα πόδια δυνατά περπατώντας απ’ το ’να δωμάτιο στ’ άλλο, τόσο δυνατά, που σε πονούν οι πατούσες σου και να μην ακούς παρά μόνο την αλλαγή του λεπτοδείχτη στο quartz ρολόι τοίχου της κουζίνας.
Να προσπαθείς να βρεις το σφυγμό σου και να πονάς από την πίεση του δαχτύλου στον καρπό σου.
Μόνος είναι να ψωνίζεις στο super market και να παρακαλάς μέσα σου μια κλεφτή ματιά από την ταμία.
Να κάνεις τρεις φορές την ημέρα ενημέρωση στο λογαριασμό σου από τα ΑΤΜ για να βλέπεις στο τέλος το μήνυμα: Thank you - Have a nice day!
Μόνος είναι να γίνεσαι ένα με το ...χώμα. Να μη σε ανακατεύει καμιά αντάρα, να μη σε σηκώνει ούτε το χειρότερο μελτέμι.
Όσο επικρατεί αντάρα στη ζωή σου δεν μπορείς να την δεις, να την ακούσεις, να την ξεχωρίσεις. Είναι γύρω σου, παντού και χαμένη. Αδιευκρίνιστη, απροσδιόριστη. Όταν κάποτε κατακάτσει ο κόσμος σου, σαν ησυχάσει το είναι σου, γίνεται ορατή. Την πατάς, την μυρίζεις, την πιάνεις (ή σε πιάνει;).
Λένε πως η χειρότερη μορφή μοναξιάς είναι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Φριχτό ψέμα καλέ μου. Εσκεμμένο παραμύθιασμα, άλλοθι για τις τάσεις απομονωτισμού που μας διακρίνει.
Μόνος είναι να ’σαι ...μόνος!
Να ακούς τον γείτονα απ’ έξω να τα βάζει με την από πάνω και συ να μακαρίζεις την δυνατότητα να κρυφακούς.
Να βλέπεις το ζευγαράκι Σαββάτο βράδυ να περνά από τη γειτονιά σου και συ να ευτυχείς που μπορείς, έστω, να βλέπεις.
Να μοσχομυρίζει το κοκκινιστό της διαχειρίστριας δίπλα σου και να στέκεσαι πίσω από την πόρτα της, δειπνώντας μόνο με τη μύτη σου.
Να ακουμπάς, δήθεν τυχαία, στο ασανσέρ, τον φοιτητή του τρίτου και να χαζοχαίρεσαι που δεν είσαι ...αόρατος.
Μόνος είναι να τραγουδάς και να μην ακούς ούτε καν τη φωνή σου.
Να χτυπάς τα πόδια δυνατά περπατώντας απ’ το ’να δωμάτιο στ’ άλλο, τόσο δυνατά, που σε πονούν οι πατούσες σου και να μην ακούς παρά μόνο την αλλαγή του λεπτοδείχτη στο quartz ρολόι τοίχου της κουζίνας.
Να προσπαθείς να βρεις το σφυγμό σου και να πονάς από την πίεση του δαχτύλου στον καρπό σου.
Μόνος είναι να ψωνίζεις στο super market και να παρακαλάς μέσα σου μια κλεφτή ματιά από την ταμία.
Να κάνεις τρεις φορές την ημέρα ενημέρωση στο λογαριασμό σου από τα ΑΤΜ για να βλέπεις στο τέλος το μήνυμα: Thank you - Have a nice day!
Μόνος είναι να γίνεσαι ένα με το ...χώμα. Να μη σε ανακατεύει καμιά αντάρα, να μη σε σηκώνει ούτε το χειρότερο μελτέμι.
Η μοναξιά είναι από χώμα.
Είναι, ωστόσο και γένους θηλυκού. Πιο αισθαντική και προκλητική, από όποια γυναίκα έχεις ποτέ γνωρίσει. Ο πειρασμός της διαρκεί το πολύ μέχρι να την γνωρίσεις. Μετά σε παίρνει και σε σηκώνει τόσο ψηλά, που δεν ξεχωρίζεις τίποτε και κανέναν.
Σε τρέφει με λωτό χειρότερο κι απ’ του Οδυσσέα και σαν σε μεγαλώσει αρκετά, σ’ αφήνει να πέσεις σε μια πτώση ελεύθερη, με μόνο αλεξίπτωτο τον εγωισμό σου. Αν έχεις απ’ αυτόν ίσως αντέξεις λιγάκι παραπάνω το σοκ της πτώσης. Αν όχι, δεν έχεις παρά να ζήσεις το ξεκοκάλισμα της ίδιας σου της ύπαρξης, μένοντας μαλάκιο στο μυαλό και στο σώμα. Παραπληγικός καταλήγεις λίγο πριν το φυσικό σου τέλος.
Αντιστάσου μικρέ, καλέ μου φίλε.
Είναι, ωστόσο και γένους θηλυκού. Πιο αισθαντική και προκλητική, από όποια γυναίκα έχεις ποτέ γνωρίσει. Ο πειρασμός της διαρκεί το πολύ μέχρι να την γνωρίσεις. Μετά σε παίρνει και σε σηκώνει τόσο ψηλά, που δεν ξεχωρίζεις τίποτε και κανέναν.
Σε τρέφει με λωτό χειρότερο κι απ’ του Οδυσσέα και σαν σε μεγαλώσει αρκετά, σ’ αφήνει να πέσεις σε μια πτώση ελεύθερη, με μόνο αλεξίπτωτο τον εγωισμό σου. Αν έχεις απ’ αυτόν ίσως αντέξεις λιγάκι παραπάνω το σοκ της πτώσης. Αν όχι, δεν έχεις παρά να ζήσεις το ξεκοκάλισμα της ίδιας σου της ύπαρξης, μένοντας μαλάκιο στο μυαλό και στο σώμα. Παραπληγικός καταλήγεις λίγο πριν το φυσικό σου τέλος.
Αντιστάσου μικρέ, καλέ μου φίλε.
Μια μέρα θα μπορέσουμε να ποτίσουμε το χώμα, να μην ξανασηκωθεί κουρνιαχτό.
2 Comments:
Μιλάμε για πολύ τραγική περιγραφή,θα πάρω τηλέφωνο κανα φίλο να μιλήσουμε γιατί κάτι έπαθα τώρα...
Ένα από τα καλύτερα κείμενα περί μοναξιάς, που έχω διαβάσει τελευταία.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home